Mars Yıllıkları, toplamda 28 hikayenin bir araya gelmesiyle oluşan bir kitap. Bu hikayelerin tamamı ise Mars'a yapılan yolculuklar ve oradaki yaşamla ilgili. Ray Bradbury'nin kaleminden çıkan bu Bilim Kurgu Klasiği insanlığın kendi gezegenini mahvetmesinin ardından Mars'a gönderilen ilk roketle birlikte yavaş yavaş bu gezegene yerleşmesini konu alıyor.

Diğer bir yandan Marstaki hayata yapılan müdahaleleri ve bu durumun Marslılar tarafından nasıl gözüktüğünü okuyoruz. Aslında özgürlük, ırkçılık gibi kavramları eleştiren bir kesim tarafından yapılan bu yolculukların daha sonrasında gittikleri bu yeri nasıl da geride bıraktıkları Dünya'ya benzettiklerini görüyoruz. Zihin okuyabilen, şekil değiştirebilen yani belirli bir gelişmişlik seviyesine erişmiş olan Marslıları yavaş yavaş katlediyor, el değmemiş güzellerini değiştiriyoruz. Yıkılan ve yeniden kurulan şehirleri,açgözlülüklerini, gittikleri her yeri kendilerine uygun hale getirmelerini birbirinden farklı hikayelerde okuyoruz. Bu hikayelerin tamamı ise farklı farklı karakterler üzerinde ilerliyor.

''Biz dünyalılar, büyük ve güzel şeyleri yıkmak konusunda hünerliyizdir.''

''O iğrenç atom bombalarını buraya yığıp, savaş için üs kurma mücadelesi yapacaklar. Bir gezegeni mahvettikleri yetmiyormuş gibi, bir başkasını da mahvetmek, başkasının odağını da kirletmek zorundalar mı?''

''Dünya yok artık. Gezegenler arası yolculuk asırlar boyunca mümkün olmayacak, belki bir daha asla. Ama o yaşam biçimi, yanlış olduğunu kanıtladı ve kendi elleriyle boğdu kendini.''

1950 yılında yazılmış olan Mars Yıllıkları, şartların şu anda olduğu gibi olmadığı düşünülerek okunmalı. O yıllarda Mars ve diğer gezegenlerle ilgili ne kadar şey biliyorduk ki Ray Bradbury Mars'ta kurulmaya çalışılan bir hayattan bahsedebiliyor. İşte bu Bilim Kurgu Klasiklerinin en sevdiğim yanı olabilir. Sizde bu gözle okuyun isterim.

Her hikaye kendi içinde bir mesaj barındırıyor. Birçok bilim kurgu eserinde olduğu gibi hayal gücüyle ilerlemiyor hikaye ve kurmak istediği dünyanın içine insanlığa olan mesajları, dünyanın sorunlarını sığdırıyor. Sadece bir bilim kurgu kitabı olarak okunmamalı, aynı zamanda bir eleştiri kitabı okuyorsunuz.

Benim de bir çoğunuz gibi yazarın okuduğum ilk kitabı Fahrenheit 451 olmuştu. Blogumu ilk açtığım yıllarda okuduğumu hatırlıyorum. Distopya sevenlerin mutlaka okuması gerekir dediğim kitaplardan olmuştu ve hala en sevdiğim kitaplar arasında sayarım. Geçtiğimiz günlerde ise Cadılar Bayramı Ağacı isimli kitabını okudum. Mars Yıllıkları ve bu kitabı birlikte almıştım. Ray Brandbury için tüm kitaplarını okumak isteyebileceğim yazarlardan olduğunu söyleyebilirim ve diğer kitaplarını da yavaş yavaş okuyacağım.

Yeni bir kitapta görüşmek üzere...

''Ve şeytan ete kemiğe büründü. Ve insan oluştu...''

''Kayıp bir ruhun gözlerine baktığımı biliyordum, Austin, adamın dış formu aynı kalmıştı ama içi cehennemle doluydu. Azgın bir arzu ve ateş gibi bir nefret, yitik bir nefret, yitik bir umut ve ağzı kapalı olmasına karşın geceye haykıran bir dehşet; umutsuzluğun  topyekün siyahlığı.''

Bazen Bahar, Melisa Kesmez'in okuduğum ilk kitabı ve uzun zamandır okuduğum en iyi öykü kitaplarından biri olabilir. Son zamanlarda adını sürekli duyduğum yazarlardan biriydi Melisa Kesmez ve geçte olsa okuma fırsatı buldum. Hatta iki kitabını aldım direk yazarı sevemeyeceğim ihtimalini hiç düşünmeden. En yakın zamanda yazarın ilk kitabı olan Atları Bağlayın, Geceyi Burada Geçireceğiz isimli kitabını da almayı planlıyorum.
Bazen Bahar, 10 farklı kadının anlattığı, 10 farklı öyküden oluşan bir öykü kitabı ve her öykü hayattan bir parça taşıyor. Çok derin anlamlar çıkıyor ortaya ve birini diğerinden ayıramayacağınız, birbirinden güzel öyküler okuyorsunuz. Melisa Kesmez'in ise insanın içine işleyen bir anlatım tarzı var. Ben olayları işleyişine, anlatışına hayran kaldım. Öykülerin tamamı hayatın içinden. Bir o kadar da abartıdan uzak. Her öykünün sonunda keşke daha uzun olsaydı dediğimi hatırlıyorum.

Aslında sadece 110 sayfadan oluşan çok kısa bir öykü kitabı Bazen Bahar, buna rağmen dolu dolu hikayeler bir arada.

Her sayfasından inanılmaz zevk alacağınızı düşündüğüm bu öykü kitabını okumanızı öneririm. Bir sonraki Melisa Kesmez kitabın ise Nohut Oda olacak.

Yeni bir kitapta görüşmek üzere...

''Kalmak için gelmemişti. Kalmak için yaratılmamıştı. Bazı insanlara 'kal' demekle 'öl' demek aynı şeydi sanki.''

''Bir roman kahramanı mesela. Kitapta bir laf eder. Altı çizilecek cilalı cümlelerden değil ama, kendi halinde bir cümle. Bir tek sen cımbızlarsın onu kitabın kalabalığından. Sırf sana bir şey anlatır o cümle. Başka herkese susar.''

''Bir kayaya aşık olabilir mi insan? Olabilir. Bir ağaca sarılabilir. Bir taşı yanağından öpebilir. Bir derenin koynuna girebilir. Bir dağın elinden tutup uykuya dalabilir.''

''Hikayeler biterdi ya, bazen bir derenin iki tepelik arasında bayır aşağı akıvermesi gibi sessizce gidiverirlerdi, bazen de iç organların sökülür gibi sancılarla koparlardı senden.''

Ray Bradbury kitaplarıyla ilk defa Fahrenheit 451 adlı distopik eseriyle tanışmıştım. Bir çoğumuzda bu eseriyle tanımıştır yazarı. Yıllar geçti Fahrenheit 451 adlı kitabını okuyalı tabi ama Ray Bradbury tüm kitaplarını okumak istediğim yazarlardan birine dönüşmüş oldu. Cadılar Bayramı Ağacı ise baştan söylemek gerekirse elbette bir Fahrenheit 451 değil.

Cadılar Bayramı Ağacı Konusu
Cadılar Bayramı Ağacı, Cadılar Bayramı konulu kitaplardan ve sekiz erkek çocuğunun anlatıldığı bir hikayesi var. 

Cadılar Bayramı gecesi birbirlerinden korkunç kostümlerini giyerek şehrin kuytu bir yerinde, perili bir evin yolunu tutuyorlar. Arkadaşları Balbağı'nın tam bu sırada ortadan kaybolması üzerine Balbağı olmadan bir Cadılar Bayramı düşünemeyen çocuklar panik halinde arkadaşlarını aramaya başlıyor. Bu sırada yardımlarına eski perili evde yaşayan Bay Kefenyığını yetişiyor ve  çocuklara bir yol gösterici oluyor. Balbağı olmadan yarım sayılan bu ekip, arkadaşlarını bulmak için ellerinden geleni yapmaya hazır, maceradan maceraya koşuyorlar. Esrarengiz olaylar hiç bitmiyor.


Benim Yorumum
İthaki Yayınlarından çıkan Cadılar Bayramı Ağacı çocuk edebiyatına dahil olmuş bir kitap olsa da her yaştan insanın rahatlıkla okuyabileceği bir hikaye olduğunu söylemeliyim. Abartılı bir hayal gücü, tuhaf ve çocuklar için ürkütücü gelebilecek olayların hiç eksik olmadığı bir hikayesi var. Her şeyin mümkün olabileceği bir dünyaya inandırıyor sizi. Öğretici yönü de zaman zaman ağır basıyor.

Aynı zamanda bir çocuk kitabında olması gereken sadelik söz konusu. Hiç zorlanmadan rahatlıkla okuyabiliyorsunuz. Fantastik eserleri, macera kitaplarını sevenlerin beğeneceğini düşünüyorum.

Bizim kültürümüzde yer etmemiş bayramlardan Cadılar Bayramı ve bu nedenle bize biraz uzak geliyor. Dünyada çılgınlar gibi kutlanan bu bayramın ne anlama geldiğini ve geçmişini bilmiyoruz aslında. Bu kitap ise Cadılar Bayramının tarihi hakkında fazlasıyla bilgi veriyor. Mısır, Yunanistan, Roman gibi bir çok ülkeye farklı zamanlarda yolculuk ediyoruz aynı zamanda. 

Tüm bunlara rağmen mutlaka okunması gereken kitaplardan diyemiyorum. Bunun sebebi bir Cadılar Bayramı kültürünü bizim kültürümüzün bir türlü sindirememesi galiba. Bir Fahrenheit 451 değil en azından. Yinede Ray Bradbury tüm kitaplarını okumayı kafama koyduğumu ve bir sonraki Ray Bradbury kitabımın Mars Yıllıkları olacağını tekrar tekrar söylemek istiyorum.

Yeni bir kitapta görüşmek üzere...

Osmanlı Cadısı Tırnova, Manga gurubunun solisti olarak tanıdığımız Ferman Akgül'ün ilk kitabı. Kitap ilk olarak 2016 senesinde çıkmış aslında ben ise tamamen tesadüf eseri karşılaştım kitapla ve ismine kapılıp almaya karar verdim. Bu hikayeyi merak ettim açıkçası ve sadece bir iki saat sürdü kitabı bitirmem. Sadece 160 sayfadan oluşuyor zaten kitap ve içinde 10 hikaye yer alıyor. Kitaba da adını veren ''Osmanlı Cadısı Tırnova'' kitabın en uzun hikayesi ve bence en güzeliydi. Düğmeci'nin 'Sessiz ev'i, Bir Elemenin Anatomisi, İsimsiz Sevgili, Ben Ressam Tarık Sönmez, Siyah Beyaz Saray, Padişah İle Terzi, Bir Parça Umut, Piyanist Uşakla Piyanist Efendi! ve Uzun Şortlu Adam kitabın içindeki diğer hikayeler.

Fantastik kitap etiketiyle yayınlanan kitap, korku, gerilim gizem türlerini de içinde barındırıyor. Hikayeler fazlasıyla yaratıcı, oldukça farklı ve her birinden bir roman çıkar sanki.  Çizimler ise bence çok güzeldi. Bir çizgi roman falan okuyormuşum gibi hissettim. Özellikle kitabın kenarlarında bulunan çizimler kitabı çok farklı kılmış. Ayrıca Manga grubunun o havasını hissettiriyor bu çizimler.

 Mutlaka okuyun falan diyemem, eksiklerinde yok değildi ama farklı olduğunu söyleyebilirim. Sayfa sayısını doldurmak için hikayeler eklenmemiş , yada birbirini taklit eden hikayeler yoktu. Beklediğimden iyiydi açıkçası.

Yeni bir kitapta görüşmek üzere...

BÖYLE BUYURDU ZERDÜŞT KONUSU
Yıllarca dağda yaşamış ve kendisini insanlardan soyutlamış biri Zerdüşt. İnsanlara olan güvensizliğinden bir yılanı ve kartalın dostluğunu kabul ediyor. Geçen 10 yıldan sonra mağarasından çıkarak insanların arasına karışıyor ve tüm bildiklerini insanlara aktarmaya başlıyor. Şehir şehir dolaşıyor. İnsanların tuhaf bakışlarını görmezden geliyor ve bildiğini anlatmaktan, inandıklarını aktarmaktan hiç vazgeçmiyor.

Her bölüm hayata dair ayrı bir konudan oluşuyor ve kendi düşünceleri, öğütlerini birazda hikayeleştirerek anlatıyor. Her bölüm ''Zerdüş böyle dedi'' diyerek bitiyor. Alman filozof Friedrich Nietzche tarafından kaleme alınan ve kendisinin ''En derin eser'' dediği kitabı hayata dair bir çok şeyi eleştiriyor. Tüm inançları yok sayıyor, tanrıyı, dinleri, var olma nedenimizi, evreni sorguluyor, uzun uzun tartışıyor. ''Üstünisan'' kelimesini de fazlasıyla duyuyorsunuz. İnsan evriminin bir sonraki aşaması diyebiliriz buna ve her türlü zayıflığı, sığ düşünceyi, güçsüzlüğü eleştiriyor.

Felsefi yanı çok ağır basan bir kitap ve bu nedenle okunması zor kitaplardan. Üzerine biraz kafa yormak gerekiyor. Zamanında çok fazla eleştirilmiş eserlerden Böyle Buyurdu Zerdüşt. Beğeneni de çok, saçma bulanı da. Yine de düşünmek ve sorgulamak zorunda bırakıyor sizi. Karmaşık ifadelerde yok değil, bir felsefe kitabına göre ise fazlasıyla anlaşılır. Ben tekrar tekrar okusam da yetersiz kalırım gibi hissediyorum. Her satırında sorgulamak, uzun uzun düşünmek gerekiyor. Felsefe sevenlerin bir çoğu okumuştur bu kitabı, okumayanlarda okusun isterim. Farklı olana açık olan için tabi.

Bu arada son zamanlarda en çok alıntı paylaştığım kitaplardan biri oldu. Bir bu kadar da paylaşabilirim sanırım.

Yeni bir kitapta görüşmek üzere...

''Bir zamanlar şeytan bana şöyle dedi: Tanrılarında kendi cehennemleri vardır, insana olan sevgisi! Ve sonra dedi ki: Tanrı öldü, insana acıdığı için öldü!''

''Birçok şeyi yarım yamalak bilmektense, hiç bilmemek daha iyidir. Başkalarının düşünceleriyle bilgelik etmektense, kendi hesabına delilik etmek daha iyidir. ''

''İnsanlar arasında olmanın hayvanlar arasında olmaktan daha tehlikeli bulduğun zamanı hatırlıyor musun? İşte bu, terk edilmekti!''

''Kendine özgür mü diyorsun? Bir boyunduruktan kurtulduğunu değil egemen düşüncelerini işitmek isterim.''

''Çocuk istemek için kendini donatan bir adam mısın? Sorarım, zafere ulaştın mı? Kendi kendini zorladın mı? Duygularına hükmettin mi? Erdemlerinin efendisi oldun mu? Sorarım sana canım kardeşim. Yoksa arzun hayvanlıktan mıdır? Yoksa zina ihtiyacından mı? Yalnız kalmaktan mı, kendinle iyi geçinememekten mi geliyor yoksa?''

''İnsanları sevmiyorum. İnsan, bence oldukça eksik bir varlıktır. İnsanı sevmek beni yok edebilirdi.''

Suikast Sınıfı, yeni yeni okumaya başladığım manga serisi. Su anda serinin 2'inci kitabını okuyorum ve seri yaklaşık 20 ciltten oluşuyor. Serinin  yaklaşık 20 ciltten oluşmasını sorun etmeyenlerin ise kesinlikle pişman olmayacakları bir seri bana göre. Aslında bu seriyi ilk okumaya karar verme aşamasında çok kararsız kaldığımı da söylemeliyim. Hikayesi bir sınıfta geçiyor ve uzaylı bir öğretmen anlatılıyor. Duygularına göre yüzünün rengi dahi değişen tuhaf bir karakter. Kitap kapak tasarımları da bu duygu değişimlerine göre belirlenmiş. Her cildin kapağında Koro-sensei'nin bir yüz ifadesi yer alıyor. Koro-sensei karakterimizin ismi ve sınıftaki öğrenciler tarafından kendisine suikastlar düzenlenmeye çalışıyor. Hikaye tamamen bu konuya odaklanarak ilerliyor.

Böyle anlatılınca biraz saçma geliyor açıkçası. Bende iste tam bu nedenle uzun süre okumak konusunda çok kararsızdım. Ancak beklediğimin aksiye çok heyecanlı ve farklı bir hikaye beni bekliyormuş.

SUİKAST SINIFI KONUSU
Hikaye Kunugigaoka Orta Okulu 3-E sınıfında geçiyor. 3-E sınıfı okulun başarısız öğrencilerinin bir araya getirildiği bir sınıf ve diğer öğrencileri sözde çalışmaya teşvik etmek için kurulmuş. Notları düşük olan veya okulda soruna neden olan öğrencilerin bir araya getirildiği sınıfın şimdi tek amacı okulun öğretmenlerinden biri olan Koro-sensei'yi öldürmek.

Koro-sensei Ay'ın %070'ini yok eden ve Ay'ı hilal şekline getiren bir yaratık ve bir sonraki planı Dünya'yı ve insanlığı yok etmek. Gücü, zekası ve hızıyla hiç bir hükümetin ve askeri birliğin durduramadığı bu karakterin Japon hükümetinden tek isteği ise 3-E sınıfının öğretmeni olmak ve 1 yıl içerisinde öğrencilerine kendisini öldürebilecekleri fırsatlar tanımak. Kore-sensei'yi öldüren öğrencilere birde para ödülü var.

BENİM YORUMUM
Uzun bir seri Suikast Sınıfı ve serinin tamamını okuyabilir miyim bilmiyorum açıkçası ama ara ara alıp okumayı düşündüğüm ve devamını merak ettiğim bir manga serisi oldu benim için. İnanılmaz eğlenceli ve aksiyonun hiç eksik olmadığı bir seri. Her karakter kendi içinde ön planda ve serinin devamında da hikayenin içine giren karakterler geri planda kalmayacak gibi gözüküyor. Çizimlerine ise söyleyecek bir sözüm yok.

Serinin bu kadar çok tutmasının nedeni ise çok farklı bir konusu olması bence. Konusunu biraz araştırdığımda açıkçası biraz saçma gelmişti ve çok kararsız kalmıştım. İçine girdiğimde ise bu konudaki tüm düşüncem değişti gördüğünüz gibi.

Gerekli Şeyler mangalarına ise kötü bir yorum çıkmaz benden. Boyutlarını, çevirilerini çok beğeniyorum ve Gerekli Şeylerden çıkan ve çok okumak istediğim bir dolu manga serisi de sırada okunmayı bekliyor. All You Need İs Kill Öldür Yeter 1-2 ve Tokyo Gûl serilerine ise buradan ulaşabilirsiniz.

Yeni bir manga serisinde görüşmek üzere...

Uyanış, Scott Sigler üçlemesinin ilk kitabı. Go kitap tarafından basılan kitap çok uzun süre adından söz ettirmişti ve bende bu ilginin sonucunda okumaya karar vermiştim. Uyanış ve serinin ikinci kitabı olan Kaçış'ı birlikte aldım ve en yakın sürede serinin ikinci kitabını da okumayı planlıyorum.

Uyanış, akıcı, hızlı okunan ve büyük puntolu bir kitap olmasına rağmen çok uzun zamanda okuduğum kitaplardan biri oldu. Günde sadece bir iki bölüm okuyarak ilerledim. Bu nedenle belki çok etkilendiğimi söyleyemem. Kesinlikle kötü değildi ama mutlaka okuyun gibi bir şey demem pek mümkün gözükmüyorum. Umarım serinin ikinci kitabı olan Kaçış fikrimi değiştirir.

''Bir okurun şaşırmak için tek bir şansı vardır.

Eğer twitter kullanıcı veya blog yazarıysanız, eğer yorumlar ve paylaşımlar yapıyorsanız, lütfen ağızınızdan bir şey kaçırmayın. Siz, sürprizi kaçmadan bu öykünün keyfini çıkarma şansı buldunuz. Aynı şansı başkalarına da tanırsanız çok sevinirim.''

diyerek bitiriyor kitabını yazarımız. Bu durum üzerine neyi ne kadar yazmam gerektiğini bilmiyorum açıkçası. Bazen yazmamam gerekenleri yazabiliyorum galiba ve umarım bu defa aynı olmaz. Olabildiğince kısa tutmaya çalışacağım.


UYANIŞ KONUSU
Em, o gün doğum günü olduğunu bilerek bir tabutta acı içinde uyanır ve tabuttan güçlükle çıkmayı başarır. Tabuttan çıktığında ise içinde çocukların olduğu kendisininki gibi tabutların olduğunu görür. Tabutları açarak çıkmalarına yardım eder. Tabutların bir çoğunda ise ölü bedenlerle karşılaşırlar.

Yaşlarından çok daha büyük bedenlerle uyanan bu çocuklar, geçmişleriyle ilgili neredeyse hiç bir şey hatırlamazlar. Oraya nasıl geldikleri, tabutun içine nasıl girdikleri, aileleri, arkadaşları, isimleri dahi hafızalarında yoktur.

Em bu gurubun lideri seçilir ve oldukları yerden kurtulmanın bir yolunu bulmalıdır. Diğer yandan lider olmak isteyenlerle mücadele etmesi gerekir. Açlık, susuzluk, korkuyla mücadele etmek zorunda kalırlar. Lider olmak kolay olmaz ve en doğru kararları vermeli, hayatta kalmanın bir yolunu bulmalıdır.

''Beni kontrol altına almaya çalışıyor, bunun için de dini kullanmak istiyordu. Din yalnızca bir güç sözcüğü değildi, sözcüğün kendisi güç demekti.''

''Kimseden çıt çıkmadı. Bizler çocuktuk; Birinin bize ne yapacağımızı söylemesi gerekiyordu. İşler bu şekilde yürürdü.''

''Yetişkinler... bize aldırış etmiyordu. Neye inandığımıza, neyi savunduğumuza, nelerden hoşlandığımıza, kimi sevdiğimize, ne düşündüğümüze aldırış etmiyordu. Onlar sadece kendilerinin bir kopyasını istiyordu. Onlar sonsuza kadar yaşayabilmek için çocukları öldürmekten çekinmiyorlardı.''

''Dil, matematik, bilim, yetenekler... Bunlar bir zihin çatısıdır. Bizi biz yapan, deneyimlerimizdir. Bireysel kimlikler, olayları kavrayışımızı, olaylar karşısında verdiğimiz tepkileri ve hislerimizi şekillendirir.''

BENİM YORUMUM
Büyük bir acı ile bir tabutun içinde uyanıyorsunuz ve geçmişinize dair hatırladığınız tek şey o gün doğum gününüz olduğu. Böyle anlatınca gayet ilgi çekici ve farklı bir hikaye var aslında. Ama bana kalırsa bu farklılığa rağmen sürükleyicilikten uzaktı. Ancak bu kitap için genelde çok olumlu yorumlar okudum ve tamda bu nedenle bu kitabı okumaya karar vermiştim. Bu tarz kitapları okumaya yeni yeni başladığım için belki tam olmuyor bende. Bu beğenmediğim anlamına gelmiyor elbette, sadece büyülenmedim yada beni çok etkilemedi diyebilirim. Serinin ikinci kitabında hikayenin içine tamamen girebilirim ve gerçekten çok daha güzel şeyler söyleyebilirim umarım. 

Çok fazla karakter vardı bu durumdan ben çok fazla hoşlanmadım. Aslında çok karakter etrafında dönen kitaplardan genel olarak hoşlanmıyorum. Bu kitapta ise çok karakter olsa dahi 5-6 karakter çok daha fazla ön plana çıkıyor. Aynı zamanda hikayenin anlatıcısı da olan Em karakterini bende birçok kişi gibi sevemedim. Liderlik tavırları ve egoistliğin tavan yaptığı bir karakter kendisi.

Kitabın türü Korku-Gerilim olarak geçiyor. Bilim Kurgu ve Distopik türünü de içinde barındırıyor. Bu türü sevenler ve farklı şeyler arayışında olanlara önerebilirim.

Go kitap tasarımını çok beğendim. Bu kitabı okumaya karar vermemde aynı şekilde çok etkili olmuştur. Mıknatıslı kapaklar ilgimi çekmişti açıkçası ama şimdi çok bir işlevi yokmuş gibi geliyor. Ama farklı olanı tebrik etmeli elbette.

Bol kitaplı günler olsun..

2014 yılında hayatını kaybeden Nobel Edebiyat Ödüllü yazar Gabrıel Garcia Marquez'in yayınlanan son kitabı Benim Hüzünlü Orospularım hüzünlü ve romantik bir hikayeyi konu alıyor. 90 yaşında bir gazete köşe yazarının aşkı çok geç yaşta tatması anlatılıyor. Bu yaşlı adamın son yaş gününde kendine bir ödül vermek istemesi üzerine genç, bakire bir kadınla beraber olmaya karar veriyor. 14 yaşında okuma yazması dahi olmayan genç bir kız ile olan tuhaf birliktelikleri de böyle başlıyor.

Hayatı boyunca hiç evlenmemiş bir adam. Duygusal ilişkileri hatta parasını vermediği hiç bir ilişkisi olmamış. Bu kızdan ise o kadar çok etkilenmiştir ki gözü ondan başkasını görmez olur. Kıza bir İspanyol romanındaki Delgadina ismini verir ve okuyucu kızın gerçek adını hiç öğrenemez. Kızı sadece uyurken görür, bir kez dahi konuşmazlar ve izlemekle yetinir. O uyurken hayaller kurar, hikayeler, masallar okur ve yeri gelir saçlarını okşar. Delgadina ile 90 yıla sığdırılmış bir hayatın muhasebesi de böyle başlar. 90 yaşında kendini yeni yeni tanır, boşa geçen yılların, geçmişinin muhasebesi başlar. Mutluluğu, huzuru, kıskançlığı, yaşama sevincini, umudu ve aşkı yeni yeni keşfetmeye başlar. 

Yazarı ilk kez okuyacaklar için ise bu kitabın doğru bir tercih olmayacağını düşünüyorum. Kitabın ismini görenler biraz ön yargıyla yaklaşıyor sanırım. Erotik bir hikaye söz konusu değil. Böyle bir yanılgıya kapılmanızı hiç istemem. 90 yaşında yaşlı bir adamın 14 yaşında genç bir kıza aşık olması dediğimde kabul edilemez bir hikaye söz konusuymuş gibi görünse de fiziksel bir aşk hikayesi gibi anlaşılmamalı. Boşa geçen yılların ve bu yaşlı adamın kendini hayatının son zamanlarında yeni yeni keşfetmesini okuyoruz aslında.

Hikaye 90. yaş gününden başlayarak kendi hikayesini anlatması şeklinde ilerliyor. Romanın ilk sayfalarında yaşlılık ile ilgili düşünceleri ve bu süreçte yaşadıkları anlatılıyor. İlerleyen sayfalarda gençlik yılları, hayatı ve en önemlisi yalnızlığını okuyoruz. Sadece 90 kusur sayfaya sığdırılmış kısacık bir kitap ama içinde bir çok anlamda barındıran bir kitap bana kalırsa. Bununla birlikte bazı söylemlerin hoşunuza gitmeyeceğine inanıyorum. Bu hikayeye nereden baktığınızla alakalı elbette. Reşit olmayan kızların genel evlerde çalıştırılması yada 90 yaşında bir adamın hala tek derdinin bir genç kızla birlikte olmak istemesi olarak da bakabilirsiniz sonuçta. Hikayenin temeline inebilirseniz başka anlamlar bulabilirsiniz hikayede. 

''Ev kendi küllerinden tekrar doğuyordu, Bense Dalgadina'nın aşkının içinde, ömrümde daha önce hiç tanımadığım bir yoğunluk ve mutluluk yaşayarak yelken açmış gidiyordum.. ''

''Kimse aldatmasın kendini, sakın, sanmasın  ki daha uzun sürecek beklediği hayat, daha önce gördüklerinden. Çünkü hepsi aynı hızla geçip gidecek. ''

''Dönüp arkama baktığımda, açık denizde birbirlerinden ayrılan iki geminin yürek parçalayan iç çekmeleriyle, ötekinin uzaklaşıp gittiğini görüyordum. ''

''Çok küçükken duymuştum, bir insan öldüğünde uzamış saçlarının içinde kuluçkaya yatan bitler yastıkların üzerinden korku içinde kaçışıp aileyi rezil ederlermiş.''

Benim Hüzünlü Orospularım, dili oldukça sade ve akıcı bir kitap. Sıkmadan bir çırpıda okunabilecek türden. Bir Kırmızı Pazartesi etkisi yaratmıyor elbette ancak Gabrıel Garcia Marquez kitapları arasında okunması gereken kitaplarından biri oldu benim için. Yazarın okuduğum ilk kitabı Mavi Köpeğin Gözleri adlı bir öykü kitabıydı. Buradan ulaşabilirsiniz. İkinci kitabı ise etkileyici anlatımıyla hayran kaldığım romanlarından biri olan Kırmızı Pazartesi olmuştu. Zaman içerisinde diğer kitaplarına da blogumda yer vermeyi düşünüyorum.

Yeni bir kitapta görüşmek üzere...

Okumayı size sevdiren ne oldu?
Annem veya babam gibi cevaplar veremeyeceğim. Gençlik yıllarından kalma bir kütüphaneye sahip olsalar da çocukluğumda ellerinde kitapla pek hatırlayamıyorum ailemi. Evimizde yıllardır hiç kitap eklenmeyen küçük bir kütüphanemiz vardı ama sadece o kadar. Küçüklüğümde ise daha çok resimlerine bakmayı sevdiğim çocuk kitaplarım vardı.  Sonrasında Temel eserler serisini aldırdığımı hatırlıyorum. Sonra temek eserler serilerinden falan sıkılıp daha eğlenceli kitaplar okumaya başladım. Okuma alışkanlığı edinince ise tekrar klasiklere, temel eserlere geri dönüş yaptım. Sonuç olarak sanırım ben kendi kendime sevdim okumayı.

Okuduğum ikinci manga serisi All You Need İs Kill oldu. Geçtiğimiz günlerde Tokyo Gûl  serisini yazmıştım ve okuduğum ilk manga serisi olduğunu söylemiştim. Serinin 6 ciltlik kısmını okudum sadece ve zamana yayarak devamını da okumayı düşünüyorum.

All You Need İs Kill ise okuduğum ikinci manga oldu ve öncelikle okuma nedenim sadece iki ciltten oluşması. Bana gelen yorumlarım bir çoğunda manga serilerinin çok uzun olduğu ve bu nedenle tüm serinin fiyatı nedeniyle almaktan vazgeçtiğiniz yönündeydi. Bu şekilde düşünenler için sadece iki ciltten oluşan bu manga serisi belki bir seçenek olabilir.

ALL YOU NEED İS KİLL KONUSU
Dünya uzaylı işgali altında ve ülkeler Taklitçi adı verilen yaratıklarla savaş halinde. Bugüne kadar bu derece büyük bir savaşın içerisine girmemiş olan insanlık, Birleşik Savunma Ordusu adı altında bir ordu kuruyor ve tüm uluslar bu ordu içerisinde birleşerek savaşa giriyor. Bu yaratıklar geçtikleri yerdeki herkesi ve her şeyi yok edecek ilerliyorlar ve yavaş yavaş tüm gezegeni işgal etmeye başlıyorlar.

Keiji Kiriya, birliğin Japonya'daki kolunda göreve yeni başlamış bir asker ve Birleşik Savunma Ordusunun en önemli savunma hatlarından birinde görev yapıyor. Birgün rüyasında Taklitçilerle girdiği ilk savaşta hayatını kaybettiğini görüyor. Rüyayı gördüğü günün sabahı Taklitçilerle girdiği çatışmada hayatını kaybediyor ve bir önceki günün sabahında tekrar uyanıyor. Bir döngü içine giren Keiji Kiriya, ölüm acısını her gün yaşamak zorunda kalıyor. Tek çaresinin savaşın sonuna kadar hayatta kalmak olduğunun farkına varıyor. Ancak bu sandığı kadar kolay olmuyor. Bu süreçte yanında olan kişi Amerika'dan gelen uzman birliğin üyelerinden biri olan ''Savaş Alanının Sürtüğü'' lakaplı Rita Vrataski oluyor.

Aynı zamanda 2014 Amerika yapımı Edge Of Tomorrow isimli bilim kurgu ve aksiyon filmine ilham olan bir manga serisi. Baş rollerinde Tom Cruise ve Emily Blunt oynuyordu. Bir çoğunuzun bu filmi izlediğini düşünüyorum. İzlemediyseniz filmi izleyip manga hakkında bir bilgiye sahip olabilirsiniz. Okumak için kararınızı bu filmi izledikten sonra verirsiniz belki.

Manga aksiyon, savaş ve dram türünde. Özellikle Keiji Kiriya karakterinin duygu geçişleri çok gerçekçiydi. Çizimleri de aynı şekilde beklediğimden çok daha iyiydi. Manga konusunda yeni olduğumdan belki özellikle savaş sahnelerinde çizimler karmaşık geliyor bana ama bu mangada böyle bir durumla karşılaşmadım. Çizimlerin gerçekten iyi olduğunu düşünüyorum.

Konuya hızlı bir şekilde giriş yapıyor seri ve okuyucuyu çok hızlı bir şekilde içine alıyor hikaye. Merak uyandıran ve kafa karıştıran bir tarafı var. Okurken nasıl bittiğini anlamıyorsunuz. Kısa ama tadında bırakıldığını düşünüyorum.
Sırada Suikast Sınıfı var. All You Need İs Kill serisiyle birlikte almıştım ve ilerleyen günlerde başlamayı düşünüyorum. Sonrasında mutlaka okumalısın önerisini sık sık aldığım Death Note manga serisini okumayı düşünüyorum.

Yeni bir kitapta görüşmek üzere...

Leyle İle Mecnun, çıktığı günden bu yana çok satanlarda ve sanırım rekora koşuyor. Yayınlandığı dönemde izleyicisini ekrana kilitleyen bir diziydi.Bugün dahi sosyal medyada adından söz ettirebiliyor. Karakterlerin her biri ayrı efsaneleşti. Burak Aksak yarattığı karakterlerin bu derece ölümsüz olabileceğini asla tahmin etmemiştir herhalde. 2011 yılında TRT ekranlarında yayınlanmaya başlamıştı. 104. bölümde mecburi bir final yaptı.  

Kitaplardan uyarlanan dizi veya filmlere alışığız aslında. Bir kitap tutuyorsa ve satıyorsa biliyoruz ki o hikaye dizi veya film olarak çıkacak karşımıza. Leyla ile Mecnun ise tam tersi oldu benim için. Okuduğunuz her bir cümle diziyi tekrar tekrar izliyormuşsunuz etkisi yapıyor. O satırlar en küçük ayrıntısına kadar gözünüzde canlanıyor. Benim gibi Leyla İle Mecnun dizi müziklerini açarak okuyorsanız birde, kendinizi kaptırmamanız mümkün değil.  

Leyla İle Mecnun insanların ya çok sevdiği, yada hiç tahammül edemediği dizilerden biri. Ben ise ara ara izlemiş ama düzenli olarak izlememiştim. Dizinin bitimine yakın bölümlerin tamamını internetten izledim. Tabi ki bir sonraki bölüm neler olacak acaba duygusunu yaşamadan çok kısa zamanda izlemiş oldum. Geç gelen hayranlığım da bu şekilde başladı.

 Aynı karakterler, bambaşka bir hikaye var bu defa. Hikaye Mecnun'un diliyle anlatılıyor.  ''Çay Erdal Bakkal'da içilir.'' diyerek reklamını yapmaktan asla vazgeçmeyen Erdal Bakkal, siyah deri ceketini sırtından çıkartmayan mahallenin hırsızı Yavuz ve Zeynep, bizden biri olduklarını hep hissettiren Baba İskender ve Anne Pakize, Ak sakallı dede yine yalnız bırakmıyor Mecnun'u, İsmail Abi  var birde. Benim büyük büyük dedem diye başlayan o hikayelerle birlikte. İsmail Abi'nin gen haritası olmazsa olmaz sonuçta. Birde belki bu defa o gemi gelmiştir kim bilir diye bekliyorsunuz elbette.  Leyla İle Mecnun ve her şeyin üzerinde tuttukları sevgileri ise en güzel yanı. Anlayacağınız her şey tamda bıraktığınız gibi. Farklı zamanda farklı bir hikaye sadece. Burak Aksak'ın dizi için düşündüğü final buymuş aslında. Diğer yandan kitap burada bitmeyecek galiba. Birçok finali kaldırabilecek bir hikaye sonuçta Leyla ile Mecnun. 

Kitabın konusu hakkında diyecek çok bir şey yok. Birçoğunuz diziyi izlemiştir. İzlemeyenler azda olsa bir bilgiye sahiptir zaten.

Kitap mı dizi mi deseniz... Kesinlikle dizi cevabını veririm. 104 bölümlük bir diziye 105. bölüm eklenmiş gibi hissediyorum çünkü. Sıkıştırılmış, bastırılmak zorunda kalmış bir hikaye. Kısacası diziyi izleyenlerin keyifle okuyabileceği bir kitap olmuş. İzlemeyenler ise izlesin ve öyle okusun bence.

''Hevesini ağzına sokup, kursağına kadar ittirenlere inat: VAZGEÇME''

''Ben Mecnun Çınar. Ve sürekli yanlış tercihler yaparım. Sorumluluk sahibi her insanın yapacağı gibi sorunlarla yüzleşip, hatalarından ders alarak durumu düzeltmeye çalışmak bana göre değil. Çünkü düzeltmeye çalışmak bana göre değil. Çünkü düzeltmeye çalışırken iyice bozarım. Bu hayatta bir gerçek var ki, herkes hata yapar. Ama ihale her seferinde bana kalır. İyisi mi sessizce beklemek. Benim de sorunlarla başa çıkma yöntemim bu işte.''

''Şu fersiz sokak lambalarının, gökyüzünde tabak gibi asılı kalmış dolunayın bile aydınlatmaya yetmediği uzun ince sokakları sen aydınlattın Leyla.''

''Aşk acısı çekenleri, kahrından ölenleri, sevip de söyleyemeyenleri, vakitsiz terk edilenleri hep bir araya toplamak ve onlara dönüp şöyle demen istiyorum: Ahahahahahahahahahahahaha! Ben Leyla'ya kavuştuuum, ben Leyla'ya kavuştuuum lalla lalla laa laa!''

Burak Aksak çok başarılı bir şekilde kaleme almış hikayeyi. Dizinin hissettirdiklerinden eksik bir yanı olmadığını rahatlıkla söyleyebilmek çok güzel. Diyalogları okurken dizideki tadı tekrar tekrar hatırlıyorsunuz. Leyla İle Mecnun fanları bu kitabı mutlaka okumalı. Eminim okurken diziyi yeniden izlemiş gibi olacaksınız. Final ise biraz acıklı. Çok güldüren ve bir o kadarda üzen bir Leyla İle Mecnun. Beklendiği gibi ani duygu geçişleriyle dolu. Başka bir kitap ve belki başka bir son beklemeye başladım bile. Bu hikayeye birçok farklı son yazılabilir, yazılmalı.

Sonuç olarak Mecnun düştü yine çöllere...